Terug naar Susan Philipsz. Tussen de ritselende bladeren van de bomen op het landgoed van Kasteel Keukenhof hoor je af en toe iemand neuriën. Susan Philipsz zingt a-capella en met een ongeoefende stem over verlangen. Alsof iemand zich alleen waant en jij per ongeluk deel wordt van een intiem moment. ‘Mijn liedjes zijn gevonden voorwerpen’, zegt ze. ‘Je vindt per toeval een persoonlijk item van een ander.’

Susan Philipsz noemt zichzelf een geluidsarchitect. Ze creëert ruimte, gevoel en herinneringen met geluid. Zie haar kunst als zingende sculpturen. Je kunt het geluid niet aanraken maar haar geluid kan jou wel raken.

Susan Philipsz zong de liefdesliedjes van het LAM museum in eerste instantie over de intercom van de Britse supermarkt Tesco. Van verlangen naar de onbereikbare liefde naar verlangen naar de Tony’s Chocolonely melk karamel zeezout reep.

Susan Philipsz is een internationaal bekende kunstenaar. In 2010 won ze de Turner prijs. Het was de eerste keer dat de prestigieuze award toegekend werd aan een geluidskunstwerk.
Haar werk wordt op veel plekken in de wereld geëxposeerd en gewaardeerd. In musea voor moderne kunst, in parken of op een verlaten station in Kassel in Duitsland.

Het geluidskunstwerk van Susan Philipsz is een van de favorieten van museumdirecteur Sietske van Zanten. In de podcast van de Curiosophy Collective vertelt ze je waarom het werk haar steeds weer verrast.